13/8/14
8/7/11
Καλώς ήρθατε στο blog μου
Γεια σας, σας καλωσορίζω στο blog μου. Δεν είχα καμιά πρόθεση να μπω σε αυτό το παιχνίδι της ενημέρωσης, να’ναι καλά όμως οι πάμπολλοι φίλοι μου, που η επιμονή τους έφερε αποτέλεσμα. Λύγισα δίοτι επέμεναν πως η όλη διαδικασία ενημέρωσης μέσω του blog, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι, και επειδή μέσα μου κρύβω ένα παιδί, (ως γνωστό το παιδί παραμένει περίεργο και ανήσυχο), μπήκα στη διαδικασία αυτού του άγνωστου για μένα «παιχνιδιού»!
Όσο και να σας φανεί παράξενο, η ενασχόλησή μου με το ψηφιδωτό έχει να κάνει με τον έναστρο ουρανό, που είναι η άλλη μου αγάπη. Είμαι ψωνισμένος σας λέω!
Παρατηρώντας λοιπόν, κάποια νύχτα τον πεντακάθαρο έναστρο ουρανό και ψάχνοντας εναγωνίως να βρω ένα σημείο αναφοράς, μια κουκίδα, που θα γινόταν ίσως η αφετηρία σε έναν νέο τρόπο επιλογής της δουλειάς μου, διαπίστωσα την μηδαμινότητά μου μπροστά στο άπειρο, γιατί εκεί πάνω υπήρχαν μόνο αστέρια, πολλά αστέρια, τα περισσότερα όμως άγνωστα και απόμακρα.
Ήταν τότε που ανακάλυψα την πέτρα σαν υλικό. Πάντα με έλκυε και με γοήτευε η πέτρα, γιατί μέσα της δεν έκρυβε μόνο το παρελθόν της, μα την ίδια τη ζωή, τη ζωή και την ηλικία της γης.
Ήθελα να την κοιτάζω ώρες, να βυθίζομαι μέσα της και να μαθαίνω τα μυστικά της , πώς, πότε και γιατί γεννήθηκε. Όταν την πρωτόσπασα στα δύο, ένοιωσα ένα πρωτόγονο συναίσθημα, όχι τόσο για την υποταγή της, όσο για το καινούργιο σχήμα που εμφανιζόταν μπροστά μου· μετά το σπάσιμό της, ένιωθά να γεννιέται μια δεύτερη γη. Μετά άρχιζα να τη σπάζω με πάθος, φτιάχνοντας έτσι πολλά κομματάκια που γέμισαν οι φούχτες μου άστρα, ήταν τα δικά μου άστρα, οι δικές μου ψηφίδες, που από εδώ κι εμπρός, αυτές οι ψηφίδες θα μεταμορφωνόταν σε φορέα δημιουργίας, για έναν ουτοπικό καταδικό μου κόσμο της τέχνης, και που η κάθε μία από αυτές θα είχε το δικό της σχήμα, χρώμα, μήνυμα, δύναμη και ευαισθησία. Το σύγχρονο ψηφιδωτό με έχει οδηγήσει σε άγνωστους ατραπούς, που δεν ξαφνιάζουν μόνο τον κόσμο αντικρίζοντας τα, αλλά ξαφνιάζουν ακόμα κι εμένα τον ίδιο…Σαν ξεκίνησα το κυνήγι της τέχνης, μπήκα σε τέτοιους άγνωστους λαβύρινθους, που πιστέψτε με, όταν κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια μου, από αυτό το αχόρταγο αέναο παιχνίδι, διαπίστωσα πως είχαν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια…
Σας εξομολογούμαι πως μετά από τόσα χρόνια με αυτήν μου την ενασχόληση, ακόμα δεν χόρτασα αυτό το ατέλειωτο εικαστικό παιχνίδι!
6/7/11
Σταύρωση
Α΄ Βραβείο 1977 ΙΒ΄ Δημήτρια 0,60χ0,80 ,Κριτική επιτροπή καθηγητές Α.Π.Θ. (Χ. Χρήστου,Ν.Σαχίνης, Βοκοτόπουλος, Πελεκανίδης, ΝικολαΪδης, Ρέγκος). Βρίσκεται στο Τελόγλειο Ίδρυμα Α.Π.Θ. ( έργο Γαληνός)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)